“We voelen geen verdoving of angst om het kwijt te raken; we voelen het omdat dat het proces is dat momenteel gaande is en dat is liefde.” Wanneer iemand verdoofd is en niet kan voelen, is het meest respectvolle wat je kunt doen, ruimte geven aan wat is. Dat schrijft Thomas Hübl, spirituele leraar die zich bezighoudt met collectief trauma. In deze video legt hij uit hoe je de blokkade bij de ander en bij jezelf kunt respecteren om dichter bij elkaar te komen.
Als ik bereid ben de verdoving te voelen van degene met wie ik in contact ben, bij wie ik zit of met wie ik in gesprek ben, dan creëer ik geen druk. Dan creëer ik een respectvolle relatie met betrekking tot gevoelloosheid. Het is respectvol, omdat ik het innerlijk proces van diegene eer.
Als iemand verdoofd is, betekent dat dat ik diegene op een bepaald vlak overweldig. Als ik dat respecteer dan ontstaat er geen druk, maar dan schep ik een omgeving waarin ik ervoor zorg dat diegene niet overweldigd wordt. En dat schept vertrouwen.
Respect als basis van echte verbinding
Het andere zenuwstelsel herkent dat respect namelijk als een relatie in verbinding. Samen kunnen we de gevoelloosheid laten verdwijnen omdat we respecteren, en we niet bezig zijn met, wat daarna komt. We proberen ons alleen af te stemmen op de gevoelloosheid zelf. Dat is het meeste respectvolle wat we kunnen doen.
Het gaat me er niet om wie je kunt worden. Het gaat me erom hoe ik met jou ben. Dat is liefde. Niet: ik ben met jou om wie je kunt worden. Ik wil met je zijn zoals je bent. Anders ben ik steeds bezig met wie je zou kunnen worden, niet met wie je op dit moment bent. Met ons, hier.
Dus als ik voorbij de verdoving wil komen om bij het gevoel te komen, toon ik geen respect voor de gevoelloosheid of de blokkade. Maar als iets geblokkeerd is, dan is het respecteren van die blokkade de relatie in verbinding. Daarom zeg ik ook vaak: Ik ben bang. Ik ben verdrietig. Ik ben een mens. Ben. Verdrietig. Ik voel het verdriet niet om iets te bereiken. Ik voel het verdriet omdat het er nu eenmaal is. Niet omdat ik het kwijt wil. Dan ben ik niet verdrietig, dan manipuleer ik simpelweg mijn emoties.
Emoties en angst mogen gerespecteerd worden voor wat ze zijn
Nee, ik voel de angst omdat ik bang ben. En ik heb waarschijnlijk een goede reden om bang te zijn. Ik ben niet bang omdat er iets mis met me is, maar omdat me iets is overkomen of overkomt. En die angst moet serieus worden genomen. Het is een zeer belangrijke ervaring. Door de juiste container te creëren, pas je liefde in de praktijk toe. Dat is een relatie in verbinding.
We voelen geen verdoving of angst om het kwijt te raken: we voelen het omdat dat het proces is dat momenteel gaande is en dat is liefde. En als we die liefde vormgeven, simpelweg door lief te hebben, ontstaat er ook vaak een omgeving waarin er ruimte is voor integratie – want dat is meestal wat er ontbrak.
Dat is dus erg belangrijk! Want dat vergt zeer nauwkeurig relatiewerk waar mijn zenuwstelsel voor nodig is. Als twee mensen op hetzelfde vlak verdoofd zijn, is het meestal zo dat de relatiedynamiek wordt herschapen en is er iemand anders of een therapeut of een gemeenschap nodig om een ruimte van bewustzijn te creëren waarin ik en jij het leven samen kunnen voelen. Als we beiden op hetzelfde vlak gevoelloos zijn, zijn we beiden op hetzelfde vlak onbewust. We weten niet eens dat we op hetzelfde vlak samenzweren en dus hebben we de hulp van een ander bewustzijn nodig.
Boekentip: Helen van collectief trauma
Herken je de verdoving die soms opspeelt wanneer bepaalde thema’s aan de oppervlakte komen? In Helen van collectief trauma legt Thomas Hübl uit dat we als maatschappij oude pijn met ons meedragen en hoe we in respect en liefde samen naar een betere toekomst kunnen gaan.
Bestel nu jouw exemplaar in onze webshop Boekenwereld.com voor € 24,99 met gratis verzending.
